Paul Waye van Waye of Life vertelt zijn verhaal
Iets goeds doen voor de wereld
“Ploggen doe ik voor mijn familie, voor onze toekomst, om een positieve impact te maken en van de wereld een betere plek te maken.
Toen ik vijftig werd ontstond parallel aan dat levensjaar voor mij een belangrijk moment waarbij ik mezelf de volgende vraag stelde: ben ik gelukkig? Waarop mijn antwoord “ja” was. Vervolgens veranderde ik de vraag iets en werd het: ben ik gelukkiger dan gisteren? Of gelukkiger dan de dag daarvoor, de maand daarvoor, het jaar daarvoor? Waarop ik mij realiseerde dat ik langzaam steeds iets minder gelukkig werd. En ik dacht: waarom is dat? Vervolgens ging ik voor mijzelf na wat de momenten in mijn leven waren die mij blijdschap en geluk brachten. Dat bleken vooral momenten te zijn dat ik trots op mijzelf was. Waarbij ik iets goeds voor de wereld deed.”
Ik wilde die idealistische zeventienjarige weer zijn
Paul Waye
Tussen idealisme en materialisme
“Zo rond mijn zeventiende was ik als persoon erg idealistisch en ethisch van aard en gedroeg mij daar ook naar. Het was niet dat ik naïef was; ik was op die leeftijd al erg bewust bezig met de wereld waarin wij leven. Totdat ik op een bepaald moment in mijn leven steeds meer materialistisch ingesteld begon te raken met de focus op vooral mijzelf. En niet meer ethisch verantwoord bezig was. De reden daarvoor was dat ik er erachter kwam dat er goed geld te verdienen was in de bank- en IT-sector. Waardoor mijn focus steeds meer daarop kwam te liggen. Maar ik tegelijkertijd ook meer en meer van mijzelf verwijderd raakte.
Op mijn vijftigste kwam ik er toen uiteindelijk achter dat ik die idealistische zeventienjarige weer wilde zijn: de persoon die trots op zichzelf is. Niet alleen gaat dat over het ploggen waar ik nu elke dag mee bezig ben maar over allerlei positieve veranderingen. Zo was ik een tijdje triatleet en ik houd van zwemmen en fietsen maar ik besefte dat hardlopen echt mijn passie is. Waarop ik vervolgens de triathlon liet vallen en ik mij sindsdien alleen nog focus op het lopen van marathons. Ook brandde mijn schuur een paar jaar geleden af met daarin al mijn fietsen. In plaats van opnieuw een racefiets, mountainbike én triathlonfiets te kopen wilde ik een fiets die alles kon wat ik ermee wilde doen. Want drie fietsen hebben natuurlijk een grotere negatieve impact op het milieu dan één fiets. Op deze manier keek ik naar allerlei elementen in mijn leven waarbij ik mij afvroeg: wat maakt mij gelukkiger?”
Want als ik het niet opraap, wie doet het dan?
Paul Waye
Ploggen
“Sinds mijn dertiende loop ik hard en ik ben daar nooit mee opgehouden. Ik heb altijd de auto vermeden, want waarom zou je een auto gebruiken als je ook een fiets kunt gebruiken? En waarom een fiets als je ook kunt hardlopen?
Sinds 2011 is daar vervolgens het ploggen bijgekomen. In dat jaar was ik op een dag naar het treinstation aan het hardlopen. Onderweg zag ik allemaal afval liggen en voor het eerst raapte ik dat op. Want als ik het niet opraap, wie doet het dan? was mijn gedachte. Vanaf dat moment begon ik steeds meer achtergelaten afval op te ruimen. En sinds mijn vijftigste is dat uiteindelijk mijn levensmissie geworden.
Ik houd écht van ploggen. En ik word er een betere hardloper van. Want niet alleen ren je; je kijkt om je heen en je bukt regelmatig om iets op te rapen. Je beweegt op een heel andere manier dan wanneer je alleen maar zou hardlopen. Ik word ook altijd erg blij van mensen die je een compliment geven, dat geeft écht een goed gevoel. Te beseffen dat het ‘cool’ is wat je doet en dat je het juiste pad bewandelt. Tegelijkertijd geeft dat ook de motivatie om ermee door te blijven gaan.”
De steen die het water raakt creëert een impact, maar het is de eerstvolgende rimpel die de golf in beweging zet
Paul Waye
Gemotiveerd blijven
“Daarnaast blijf ik gemotiveerd door het proberen te blijven motiveren van andere mensen. Het gaat dan voornamelijk om mensen die net als ik al bezig zijn met het maken van een positieve impact. En niet zozeer de mensen buiten deze ‘eco’-bubbel. Eerst wilde ik dat wel, want het waren vooral de mensen buiten deze bubbel die bereikt moesten worden, was mijn gedachte. Ik wilde dit op ludieke wijze doen en begon toen met het maken van filmposters die ik vervolgens postte op mijn Instagram-account Waye of Life. Door iets viraal proberen te laten gaan hoopte ik mensen te bereiken die nog niet zo bezig zijn met ‘groen’ en ‘duurzaamheid.’
Maar uiteindelijk ben ik daarvan teruggekomen. De grootste winst behaal je namelijk door de mensen binnen de ‘eco’-bubbel gemotiveerd te houden. Want hoe vaak zie je niet dat mensen het opgeven? Neem als voorbeeld social media; op hoeveel ‘eco’-accounts gebeurt er niks meer omdat mensen het uiteindelijk hebben opgegeven? Dus ik richt mij nu voornamelijk op de mensen waar ik al contact mee heb in plaats van de mensen die ik daarbuiten nog zou willen bereiken.
Het oprapen van afval maakt op zichzelf al een positieve impact, maar het vertellen van het verhaal daarachter heeft een nog veel grotere impact. Zie het als een steen die je in het water gooit. De steen die het water raakt creëert een impact, maar het is de eerstvolgende rimpel die de golf in beweging zet.”
Alsof diegene in The Matrix de rode pil heeft genomen, je ziet mensen echt wakker worden
Paul Waye
Glas half vol of half leeg
“Op de vraag hoe het lukt dan toch ook gemotiveerd te blijven als ik elke dag opnieuw afval zie liggen terwijl ik het de vorige nog heb opgeruimd: het is hoe je ernaar kijkt. Want is mijn glas half vol of half leeg? Iemand heeft dat afval achtergelaten en vervolgens ruim ik het op. Ik ben hier dan degene die positieve impact maakt. Ik kan iemand wel proberen over te halen om geen afval achter te laten maar uiteindelijk kan ik alleen maar mijn eigen gedrag veranderen. Dus tijdens elke ‘plogrun’ die ik loop maak ik de wereld een stukje beter, en dat geeft een goed gevoel.
Elke keer dat ik afval opraap is het namelijk gezonder voor de mensen, voor het milieu en voor onze planeet. Dat is wat mij gemotiveerd houdt. Net als wanneer ik iemand anders afval zie oprapen. Of wanneer ik de bewustwording zie ontstaan bij de deelnemers van mijn ‘PlogX’-groep op het moment dat iemand voor het eerst afval opraapt. Alsof diegene in The Matrix de rode pil heeft genomen: je ziet mensen echt wakker worden. En elke keer dat een voorbijganger of fietser zegt: “goed bezig,” geeft mij dat genoeg energie voor de hele maand.
Ermee doorgaan is dan ook het makkelijke gedeelte; het moeilijkst is vooral om afval níet op te rapen. Want naast het ploggen train ik namelijk ook gewoon voor het lopen van marathons. Waardoor ik hard wil en zal moeten lopen zonder het oprapen van afval. Die grens stellen is het allermoeilijkst: het besef dat je voor die dag genoeg gedaan hebt. In plaats van tóch nog even terug te rennen om dat ene blikje op te rapen.”
Featured foto: Paul Waye @ Waye of Life
Foto’s: Paul Waye @ Waye of Life